Alleen op reis in 14 tips
Gij zult niet bij vreemden instappen... of wel? Leg je eerste dagen vast én je geluksmomenten. Plus: een break-up boekentip en hack voor je lenteschoonmaak.
Een Buitengewoon Leven is soort een wekelijkse ‘single survival gids’. Als schrijver en podcastmaker verdiep ik me nu een jaar in de lusten en lasten van het leven als alleenstaande. En op deze plek probeer ik woorden te geven aan al die verschillende ervaringen. Zie het als een verzamelhoek van inspiratie en hopelijk wat stof tot nadenken. Een poging om het (solo)bestaan een beetje extra jus te geven. Hmm!
Ciao tutti,
Ik betrap mezelf deze lente af en toe op weemoedige gedachten aan de tijd dat ik nog in loondienst werkte. Misschien omdat dit het seizoen is waarin het gros van de mensen een paar vrije dagen cadeau krijgt op kosten van de zaak. Tel daarbij op dat je geen belastingaanslag krijgt en wel vakantiegeld. Ka-ching.
De jaren waarin ik dat financiële extraatje daadwerkelijk gebruikte om een reis te boeken zijn schaars, omdat ik er meestal een of andere reeds gegraven put mee moest dempen. Zoals drie jaar geleden, toen ik nét was verhuisd en opeens een paar extra vierkante meters wilde opvullen met meubels en boeken, iets wat een beetje té goed is gelukt.
Nu ik zo'n anderhalf jaar freelancer ben, verzin ik andere spaarmethodes en -potjes om het ‘lekker-weg-met-Lizzy’-reisfonds te spekken. Koopzegels bij Albert Heijn, om maar iets te noemen. (Al moet je daar wel een lange adem voor hebben.)
Het is ook een kostbare aangelegenheid dat reizen. Zeker als je alleen gaat. De laatste keer dat ik dat deed, heb ik er duizenden euro's doorheen gejast. Mede mogelijk gemaakt door mijn vakantiegeld, een andere financiële meevaller op m'n rekening én de meevaller dat ik de kamer van een vriendinnetje - voor relatief weinig geld - kon onderhuren in New York. Maar zelfs met alle mogelijke meevallers op zak is het nog steeds New York en kost een glas wijn gerust achttien dollar.
Het moge duidelijk zijn dat ik niet bepaald een avontuurlijke soloreiziger ben, een van het slag backpacker zal ik maar zeggen. Nee, meestal blijf ik op één plek. Dat noemen ze ‘slow traveling’ leerde ik van Emma. Ook toen ik naar New York ging, zorgde ik voor een zachte landing. Mijn nichtje woont daar en twee van m'n beste vrienden waren er ook de eerste tien dagen van mijn trip. Pas toen ik iedereen had uitgezwaaid, kon de quality time met m'n eigenste beginnen. Ik denk nog vaak terug aan die weken en de dagen waarop ik niet verder kwam dan het park achter het appartement. Lichtelijk boos of geïrriteerd over het feit dat ik niet 't onderste uit de vakantiekan haalde. Laatst vond ik een dagboekje terug waarin ik driftig had zitten schrijven, een gewoonte die ik hier in Nederland maar niet onder de knie krijg. De inkt was half uitgelopen van alle tranen die ik er tijdens een decadente lunch overheen had gesproeid, maar ik kon nog steeds lezen wat me die zomer bezighield, welke ontmoetingen me aan het denken hadden gezet en waar ik me allemaal onzeker over voelde in die stad.
Dat is een beetje het ding met soloreizen, concludeerden Emma en ik: de hoogtepunten zijn extra gelukszalig als je ze zonder afleiding meemaakt. Maar zodra je pinpas wordt ingeslikt of je telefoon leeg is, terwijl je middenin de nacht op straat dwaalt in een uithoek van de stad, is de wanhoop ook net wat wanhopiger. Hetzelfde geldt voor een huurauto die 't begeeft of een aanhoudende regenstorm die roet in je oorspronkelijke plannen gooit - met z'n tweeën ben je soms net wat sneller bij een oplossing of alternatief plan.
Voordat ik naar Amerika ging die zomer, had ik de reis bovendien al gebombardeerd tot potentially life changing op liefdesgebied. Toegegeven: mijn verwachtingen waren wat onrealistisch, en dus ging ik er blind vanuit dat single-walhalla New York het perfecte decor zou zijn om mijn date-skills wat op te poetsen. Lo and behold, het liep een tikkie anders dan verwacht. Zo ontmoette ik tijdens het uitgaan een Wallstreet-type, die me een paar dagen later op een ‘date’ uitnodigde bij hem thuis. Daar in het onvriendelijke TL-licht vertelde hij dat-ie een zomerstage liep als consultant. Ik had 't kunnen weten toen hij de deur opendeed en me fluisterend toebeet dat ik zachtjes moest zijn omdat z'n maatje passed out dronken op de bank lag te maffen. ‘Wil je iets drinken?’ Ehh ok… ‘White Claw of wodka?’
Hierna volgden er nog een handjevol ontmoetingen, variërenend van saai tot rampzalig. En er was sprake van een kleine vonk met C, die me meermaals mee op sleeptouw nam naar queerbars en -clubs, het strand en haar lievelingsrestaurant in Little Russia (Brighton Beach). Van verliefdheid was geen sprake, maar wel genoeg interesse om steeds weer naast haar op die passagiersstoel te gaan zitten zonder te weten waar naartoe. Afgelopen week hebben mijn vrienden en ik nog even hartelijk gelachen om het moment dat ik ze om 6.00 uur 's ochtends appte dat ik al een half uur in een auto door Brooklyn reed, zonder te weten waarheen of wat ik daar zou aantreffen. Een half uur later een gare selfie vanaf de bank van C. Het kwam allemaal goed.
Als je op reis van A naar B moet, ben je zo nu en dan overgeleverd aan de grillen van een ander(e plek). Dik vijftien jaar geleden stapte ik nogal eens blind in de auto bij vreemde mensen (mannen) in Buenos Aires. Ik was er twee maanden om Spaans te leren en te ontdekken wat het nachtleven buiten Haarlem te bieden had. Ik voelde me er bijna altijd veilig en op m'n gemak. Stoelriemen vast en gaan. Maar als ik er nu over nadenk, sla ik mezelf echt voor m'n knar. Blijkbaar moet je er 35 voor worden om het very uncool te vinden dat iemand beschonken achter het stuur gaat zitten, laat staan dat je er vrijwillig naast gaat zitten.
Wat kan ik zeggen: op reis voel ik me altijd wat roekelozer. Dat begint vaak al op het station of vliegveld: al dat zuurverdiende geld, jarenlang bij elkaar gespaard met Albert Heijn-zegels, verandert ✨poof✨ in Monopoly-geld. Spend it, spend it, spend it, fluistert mijn onderbewustzijn bemoedigend. Emma denkt dat dit gevoel misschien samenhangt met die enorme vrijheid die je ervaart als je alleen reist, alsof je je daardoor onschendbaar waant.
Em is een stuk ervarener als het gaat om soloreizen en voelt zich 99 van de honderd keer superveilig, vooral in haar lievelingetje China. Beveiligingscamera's galore, dus wat kan er gebeuren? Tot ze een keer een onofficiële taxi nam naar haar volgende bestemming en naast een vervelende man zat, die er steeds maar op aandrong haar vriendje te willen zijn. Het liep gelukkig met een sisser af, maar wellicht geen overbodige luxe om het naast alle fun en zelfontplooiing ook eens over veiligheid te hebben tijdens een avontuur in je up.
Hierbij een paar tips:
Volgens The New York Times doe je er goed aan om naar een bestemming te gaan die wel gevestigd is, maar nog niet bedolven onder toeristen. Over het algemeen zijn kleinere steden soloreisvriendelijk, omdat de meeste spots daar ook bereikbaar zijn te voet. Ik ben in Argentinië en Spanje weleens naar afgelegen clubs gegaan ver buiten de stad, en dat is leuk als je met een groep bent. Want een eerste avond doe je er misschien beter aan om naar de kroeg om de hoek te gaan.
De site HoodMaps biedt zalige overzichten van allerlei steden, zodat je precies kan zien welke buurt leuk is om te eten, dansen, over een markt te struinen en ga zo maar door. De kaart van Amsterdam waarschuwt bijvoorbeeld voor de fietspaden rondom centraal en alle tourist traps rondom de Dam, maar maakte een highlight van het marineterrein: ‘hot guys swimming in the summer’.
Als je naar accomodaties kijkt, kun je 't best letten op recensies van andere soloreizigers (eventueel vrouwen), zodat je nog beter weet wat te verwachten. Pro-soloreiziger Nikki Vargas schreef er een boek over en adviseert om in je uppie in de buurt van het centrum te gaan zitten, zodat je ook 's avonds laat met een veilig gevoel thuiskomt.
Als je van wandelen houdt, schijnen de Dolomieten en de Mont Blanc bijvoorbeeld zeer geschikt te zijn voor alleenreizigers. Hier zijn genoeg andere wandelaars en de accomodaties onderweg bieden vaak gemeenschappelijke maaltijden aan. Hier worden nog een heleboel andere bestemmingen genoemd.
Een groot deel van de magie zit 'm voor soloreizigers in het avontuur van het onbekende, maar je doet er goed aan om de eerste paar dagen wat vooruit te plannen. Als je weet waar je slaapt en wat je grofweg wil zien of doen, geeft dat toch een beetje houvast. Bovendien scheelt het vaak geld als je de eerste dagen, inclusief vervoer scherp in het vizier hebt.
Deel je reisschema of locatie met een paar goede vrienden of familieleden. En zorg dat je een eSIM aanschaft (online), zodat je op reis ook toegang hebt tot internet. Niet om de hele dag jaloersmakende Insta-stories te maken. Je wil natuurlijk ook in het moment leven, maar wel zodat je je weg terug kan vinden. Mocht je een verkeerde afslag hebben genomen tijdens je avondwandeling of de laatste metro of tram hebben gemist, ben je toch blij dat je íéts voor jezelf kan ritselen.
Als je van tevoren je reisschema deelt met je loved ones - en dat hoeft geen Excel-sheet te zijn - weten zij ook wanneer je aan een spannende trail begint, een paar dagen wat minder goed bereikbaar zal zijn of als ze even extra alert moeten zijn. Ik ben weleens 's nachts van Málaga naar een andere stad gegaan per bus, waar mijn portemonnee werd gestolen in een nachtclub. Ik kon mijn bank gelukkig bellen vanuit Spanje om m'n passen te laten blokkeren, maar was blij dat ik m'n broer in Nederland kon bellen om een taxi voor me te bestellen en betalen.
Wil je zuinig aan doen met je bundel? Veel apps, zoals Google Maps hebben ook de optie om een kaart of route offline te gebruiken.
Onmogelijke tip voor mensen zoals ik, maar hoe minder bagage, hoe minder afhankelijk je bent. Geen hulp nodig met sjouwen, wel je handen vrij en wendbaar als je ineens moet rennen, om wat voor reden dan ook.
Praat met locals, met andere reizigers, stel vragen over lokale gewoontes en gedragregels. Kortom: sta open voor je omgeving. Ook qua veiligheid: in Nederland durf je misschien op de fiets te scheuren met je noise cancelling headphones in, maar op reis kan je die oortjes beter in je tas laten zitten zodat je het ook hoort als iemand je aanspreekt of probeert te waarschuwen. Je komt bovendien een stuk socialer over. In de Volkskrant las ik dat het goed is om je een beetje te verplaatsen in de lokale bevolking, zodat je begrijpt welke signalen je (onbewust) afgeeft. Met een neptrouwring kun je die single-signalen zelfs een beetje sturen als je geen zin hebt om versierd te worden.
Nog een eeuwenoude tip: neem naast je telefoon (met digitale bankpas) een extra bankpas of creditcard mee op reis. Mocht je gerold worden, ja dit gebeurt nog steeds, heb je iets achter de hand. Ik moest ooit vier weken wachten tot mijn nieuwe pinpas de andere kant van de wereld had bereikt, en als ik daar toen geen vrienden had gehad van wie ik geld kon lenen, was ik enorm de l** geweest.
Voor Emma is het een van de grootste voordelen van soloreizen, maar dat je alleen op reis bent, betekent niet dat je de hele tijd alleen moet zijn. Er zijn overal hostels of hostel-hotel-crossovers waar je genoeg andere reizigers tegen het lijf zal lopen en waar activiteiten, zoals barbecues of gratis stadswandelingen worden georganiseerd. Geen zin om alleen te zijn: join the fun. Ben je ergens wat langer, dan kun je ook overwegen om Bumble Friends te downloaden. NomadHer is een gratis app speciaal voor vrouwelijke soloreizigers om reisbuddy's te vinden, accomodaties en andere tips in te delen. En ook als je niet in een hostel slaapt, worden bijna in iedere stad wel gratis walking tours georganiseerd. Een van mijn studievrienden in Málaga gaf deze tours, en daar kwamen altijd hele leuke mensen op af. Toptip.
Wil je wel alleen eten, maar vind je dat ongemakkelijk? We kregen van een luisteraar de tip om of laat te lunchen of extra vroeg te dineren. Op die manier heb je niet het gevoel dat je een tafel bezet houdt (wat gewoon mag) of er een spotlight op je staat. En neem een lekker boek of dagboek mee aan tafel. Dan heb je iets ‘te doen’ en hoef je niet op je telefoon te zitten.
Een leuke traditie die Em recent in het leven heeft geroepen: maak een foto van jezelf (of je uitzicht) als je op je allergelukkigst bent. Voor Em is dat als ze op reis is. Als ze net een wereldberoemde tofu-put heeft bezocht, of gewoon bij een superlekker restaurant in Londen. Op die momenten stuurt ze me een geluksfoto van zichzelf. Als ik zelf terugdenk aan de reismomenten waarop ik het gelukkigst was, heb ik alleen foto's van de momenten met anderen. Maar in je eentje zijn ze net zo goed de foto en het koesteren waard.
De belangrijkste tip is sowieso om mensen zoals Emma, Sanne en Liesbeth te volgen. De meer ervaren soloreizigers én fijnproevers bovendien.
Leestip: ieder relatie heeft één begin (en soms twee eindes💔)
Op dit moment geniet ik behoorlijk van Good Material, Dolly Aldertons tweede roman (2023). Als Dolly-fan van het eerste uur, zou ik haar boeken moeten verslinden, maar op een of andere manier bleef deze heel lang ongeroerd in de kast staan. Nu lees ik het met mijn boekenclub en ik vlieg erdoorheen! Het boek gaat over de 35-jarige Andy in de nasleep van zijn break-up met Jen. Zijn grote liefde, die de relatie beëindigde en daarme zijn ‘hart verbrijzelt als een piñata’. Wie schrijft over een break-up, ontkomt blijkbaar niet aan de nodige cliché's, maar dankzij het mannelijke perspectief en Aldertons schrijfstijl, vind ik het toch best verfrissend lezen. Ik zal nooit weten in hoeverre die mannelijke ervaring écht verschilt van vrouwen, maar Andy's roerige eerste jaar post-relatie, het gevoelsmatige achterlopen op je vrienden qua carrière, huis en gezin, bieden me een aardig realistisch beeld van de emotionele rollercoaster die single dertigers soms ervaren. Helemaal aan het einde word je als lezer nog even getrakteerd op Jen's perspectief op de relatie en waarom die moest eindigen, en stiekem had ik daar wel iets meer van willen lezen. Anywho: lekker vakantieboek.
Spring cleaning (met een luchtje💩)
Nu het staartje van de lente in zicht is, probeer ik m'n huis op te ruimen, in de hoop dat de lucht in m'n overspannen hoofd ook steeds meer opklaart. Waar komt die bewaarzucht toch vandaan? Bij mij is-ie genetisch doorgegeven, ben ik bang. Maar ik dankzij The Washington Post heb ik hernieuwde hoop. Want hoewel ik Marie Kondo ook al vaker een kans heb willen geven, is het bij zoveel dingen die je al lang in je bezit hebt, moeilijk om te voelen of iets joy sparkt of een onnodig stukje nostalgie in jezelf aanspreekt. Daarom waag ik me voorlopig aan deze theorie: twijfel je of je iets moet bewaren? Vraag jezelf dan eens of je 't ook zou willen bewaren als er poep op zat. Deze theorie wordt ‘the poop rule’ genoemd en heeft vooral zin omdat onze hersentjes ons nogal eens voor de gek houden. Zeker een gespannen, overthinking of vermoeid brein haalt ons over om aan dingen te hechten die we in werkelijkheid niet nodig hebben. Voor het smetvrezende brein is deze vuistregel misschien wat problematisch, maar wellicht dient het toch als extra trucje tijdens het opruimen.
Mille grazie voor het lezen weer. Ik probeer nog steeds tevergeefs meer regelmaat in deze nieuwsbrieven te krijgen, maar sta mezelf in dat proces ook de nodige opstartmoeilijkheden toe ;)
Tot de volgende, x
Lizz
Steengoede tips ♥️ (zeg ik as we speak met een zeurende schouder van m’n te zware reistas, sommige dingen leer je nooit)
Wat een fijne tips!!